Eén van de zaken die op mijn verlanglijstje staan om te bezoeken in Noorwegen is natuurlijk de Lofoten! Heb veel foto’s gezien van diverse dorpjes aan de kust met hoge bergen op de achtergrond en mooie bruggetjes die van eiland naar eiland gaan. Alleen blijken die dorpjes erg klein en smal! En voor sommige uitzichten heb je toch echt een drone nodig en mooi weer. Maar dat mag de pret niet drukken, het zijn wel hele mooie sfeervolle dorpjes.
Maar de Lofoten, waar begint, of eindigt die eigenlijk. De borden zijn redelijk duidelijk, grofweg de laatste 125 kilometer staat er op de borden de Lofoten vermeld. Ook meld de Lannoo’s autoboek van Noorwegen dat de hoofdstad van de Lofoten de Svolvӕr. Daar ben ik dan ook na de walvis safari redelijk vlot heengereden. Het is een mooi dorpje om de reis in de Lofoten te starten.
Svolvӕr is ook waar ik de RIB safari heb gedaan. (zie afzonderlijk bericht) Het heet dan wel de hoofdstad, maar is een dorpje met zo’n 4500 inwoners. Heel veel is er dan ook weer niet te beleven. Zo ben ik dan ook verder gereisd richting het zuidwesten van de Lofoten. En de volgende stop was Henningsvær. Zo’n dorpje van de foto’s! En van de recent uitgebrachte tv serie The Grand Tour. Alleen wat ze in die aflevering niet laten zien is hoe slecht de weg is het laatste stuk van Henningsvær!
Het ziet er op afstand echt heel mooi uit, en het centrum, voor zover het een centrum heeft, is ook mooi en goed onderhouden. Maar als je daarbuiten komt short er hier en daar toch wat aan het onderhoud. En, het bekende voetbalveld, heb ik ook bezocht en was daar zeker niet de enige toerist. Wel grappig, en begrijpelijk. Op het uiteinde van het eiland hebben ze gewoon een voetbalveld. De rest van het eiland, is voor zover mogelijk, bebouwd maar toch een voetbalveld.
En om de, voor mij bekende foto, te maken heb je en drone nodig. Je fotografeert het voetbalveld dan vanaf de zee in de richting van het eiland. Alleen ben niet de enige drone piloot die daar aan dacht. En ook allemaal met het zelfde type! Maar na geduldig te hebben gewacht heb ik hem ook een slinger gegeven en de foto gemaakt.
Omdat het zo druk was met toeristen, waaronder campers, heb ik wat verderop, weg van het dorp een plekje gezocht voor de nacht. Heb een mooi plekje tussen de fjorden gevonden. Een goed uitgangspunt voor de volgende dag. Een wandeling de berg op om Henningsvær met eigen ogen van bovenaf te bekijken. Oh en wat was ik in voor een verrassing!
Het was even zoeken naar waar de “wandelroute” start, maar eenmaal aangekomen bij de start, was de tocht toch ietsje zwaarder en vooral steiler dan verwacht. Je kunt de eerste 175 klim meters wel spreken over een pad, maar de volgende 325 meter in de hoogte kun je niet echt spreken van enig pad. Het is over de bergkam en via de rotsen naar boven. Op sommige stukken kun je duidelijk zien waar iedereen langs loopt, maar sommige stukken is het echt uitzoeken waar jij jezelf het meest prettig bij voelt. En daarbij vind ik zelf omhoog lopen niet zo’n probleem, ja het is pittig, maar naar beneden is het lastiger grip zoeken. De helling is dan de andere kant op waardoor je makkelijker weg glijd.
Maar als je dan eenmaal op de top bent aangekomen heb je wel echt schitterend zicht! Had het geluk, of pech, dat het heel mooi weer was met blauwe lucht en de zon. Alleen daardoor is foto’s maken tegen de zon in wat moeilijker en minder mooi dan met een licht bewolkte dag. Maar wat een verschrikkelijk mooi uitzicht! Had ik al gezegd dat het uitzicht onwijs mooi is? Zal komende dagen ook de dronebeelden even bewerken en online zetten. Kun je ook mee genieten.
Tja, en dan moet je ook weer naar beneden. Moet zeggen het eerste stuk, of het laatste stukje, het is maar hoe je er naar kijkt, was wel verschrikkelijk om achterstevoren naar beneden te klimmen op een super steil stukje van de berg. Vooruit was geen optie, zo lang ben ik niet, maar een ander ook niet. Dat was even met handen en voeten klimmen/ afdalen. Maar daarna scheelt het dat de zwaartekracht in je voordeel werkt en je naar beneden gaat!
Het was een beste tocht naar boven en naar beneden was wel genoeg voor één dag en ben dan ook op de parkeerplaats blijven slapen voor die dag. Had nog een restje avondeten over van de dag ervoor dus lekker met de benen languit achter de camper genieten van de ondergaande zon!
Later nog even kennis gemaakt met de buren. Die één ding gemeen hebben, de liefde voor klimmen en verder ook helemaal niks. Vijf mensen, uit 5 verschillende landen, die allemaal elkaar kennen uit de stad Tromsø en hebben besloten een auto vol te pakken en te gaan klimmen en kamperen. Iedereen wil wat anders eten en drinken. Leven uit bigshoppers voor dit weekeind en slapen in een tentje waarvan ze niet goed weten hoe deze op te zetten. De ene in een korte broek, de ander in z’n slaapzak gewikkeld, een mooi gezicht.
Het is wat een blog schrijven. Zo dacht ik vooraf, heb wel het een en ander gezien en gedaan in/om de Lofoten, maar zoals met week drie, heb ik toch meer te vertellend dan ik erg in had. Ook ditmaal schrijf ik op de laptop en zie ik dat ik al halverwege mijn tweede pagina ben gekomen. En dan ben ik nog maar halverwege de Lofoten.
De dag na de beklimming heb ik maar rustig aan gedaan. Had best wel wat spierpijn in mijn bovenbenen en heb de neus maar weer eens richting het zuidwesten gezet, op naar het volgende dorpje. Buiten de boottochtjes en wandelingen om is er in de Lofoten, mijn inziens, niet zo heel veel te doen. Als er al een museum is, of bijvoorbeeld nog een glas-blaas-winkel, is die heel erg klein. Nu hoef ik niet elk klein museum in en iedere dag een wandeling in de bergen, ben ik ook niet voor gemaakt. Kortom, soms een dagje rust en met m’n neus in de Donald Duck en voor de tv (tablet) is voor mij ook geen straf.
De laatste dagen van de trip in de Lofoten stonden in het teken van regen, regen en nog meer regen. Helaas heb ik daardoor buiten niet zo veel uitgespookt, maar zoals gezegd, ik vermaak mij wel. Zo belt deze en gene nog eens en ben ik aan het kijken wat ik na de Lofoten ga uitspoken.
Daarna ben ik de laatste dorpjes in de Lofoten gaan bekijken, naar een galerij geweest en wat foto’s gemaakt van het dorpje Reine. Maar hoe verder zuidwest je in de Lofoten komt, hoe kleiner alles word. Ook de musea en de galerij. Heb een film gekeken in de galerij en 4 ruimtes met kunst en foto’s, maar dat was het dan ook. Heb er niet meer dan een uur rondgedwaald.
Verder ben ik afgelopen weekeind naar een ouderwetse smid geweest, alleen blijkt de openingstijden online niet meer te kloppen. Dus op maandag maar heen geweest. Ze zijn er wel, maar maken nu alleen de online bestellingen. Kortom eigenlijk gesloten en ik kan alleen de voorraad bekijken van de producten die ze maken en online te koop hebben staan. Helaas.
En zo mooi en ouderwets al de werkplaats kan zijn, staat die ook vol met moderne apparatuur waar ze de beeldjes mee maken. Ze hebben een houten template waarmee ze de figuren tekenen op een metalen plaat, waarna ze die met een plasma brander op maat maken. Tja, dat is wel met de hand, maar niet heel ambachtelijk, mijn inziens. Heb geen plasma brander, maar de rest kan ik thuis ook. Helaas, dat was een bezoekje van korte duur. Wel hebben ze een paar leuke figuurtjes buiten op de kade staan.
Gezien het weer, de weersvoorspelling en de grootte van de dorpjes heb ik maar besloten de veerboot te pakken richting Bodø. Daar was ik op tijd, vier uur te vroeg, dus heb ik mijn blog voor een groot deel bijgewerkt. Alleen was ik de tijd vergeten. Dus zat ik druk in een verhaal, blijkt de boot er te zijn en ik moest nog even alles aan kant maken voor vertrek. Vlot een tas gepakt en wat eten en drinken gepakt en op naar Bodø!
Wederom kom ik op de boot één tegen die ik al eerder ben tegen gekomen. Ditmaal niet het stel van de walvis en nu rib safari, maar de Franse (en Engels sprekende!) dame die ik gesproken heb op de top bij ’t dorpje Henningsvær. Wat een klein wereldje zo.
